Vuurrode woensdag ... op dinsdagavond

Twee keren gidsen in de plantentuin met een vierde leerjaar. Super, maar het vraagt energie. De chauffageketel werd gereinigd, dus snel langs huis. Dan weer weghollen om samen met mijn mama een appartement te bekijken. Ik eet iets, plof in de zetel. Mijn agenda herinnert mij dat er ergens in de omgeving van de Matadibrug een Perzisch vuurfeest is vanaf 20u., de hele nacht. Ik aarzel lang of ik zou aanzetten. Beslis uiteindelijk rond 21.30u. te gaan. Te voet... Eerst heb ik de verkeerde brug (Batavia)... Dan vindt ik een aantal mensen die opruimen en een vuurschaal.Ik krijg een hele uitleg. Het is vuurrode woensdag (Tsjahārshanbe Soeri) en zaterdag is het Iraans nieuwjaar. De avond voor de laatste woensdag van het jaar worden vuren aangestoken, er wordt rond gedanst en sommigen springen over het vuur. De bedoeling is dingen achter te laten bij het vuur en zo met nieuwe energie het nieuwe jaar in te stappen. Maar ik kwam te laat.... De vriendelijke mensen boden mij aan mee te rijden naar een ander vuurfeest ergens aan de Jubileumlaan. Mijn praktische ik bedenkt dat ik van daar nooit te voet thuis geraak... Dus ik bedank vriendelijk. .Zij vertrekken. 1 keramische vuurschaal vol kolen in warme gloed blijft staan en ernaast staat 1 mens. Hij leert mij dat vuur heilig is en niet mag gedoofd worden. Hij nodigt mij uit bij het vuur.. Ik voel de warme gloed stap een paar keer rond het vuur. Er over springen doe ik niet. Handig als ik ben zou ik met een struikelsprong in het vuur kunnen eindigen. Maar ik laat wel dingen achter. Ik laat los. En daardoor bedenk ik dat ik misschien toch beter was meegegaan naar de volgende locatie. Maar ook die gedachte laat ik achter en ik neem mij, gesterkt door het vuur voor volgend jaar niet te laat te komen en mijn springkracht wil trainen. Op de weg huiswaarts lijken de sterren helderder en ik denk dat ik klaar ben om met nieuwe energie verder te gaan...