Sociale beestjes

Een citeetje in Gent, zaterdagavond. Terwijl ik het zoveelste doosje van mijn auto naar mijn huisje slenter knippen de buitenlichtjes aan. Het wordt donker. In het hoekhuis brandt licht. En vrolijke stemmen huppelen naar buiten onder begeleiding van het vertrouwde gekletter van messen en vorken in gezellige borden. Een jong koppeltje belt aan en door de geopende voordeur rolt een lach onbeschaamd het straatje in. Een beetje verder staan 3 mensen gezellig te keuvelen aan een deurtje. En ook bij een ander huisje landen enkele mensen met een fles wijn of bloemen aan de netjes opgeklede voordeur. Bij de buren staat de deur open en ook daar is er volk, familie. Want iemand begroet mij en zegt 'ik ben de nicht van...'. Aangename kennismaking. Ik in werkkledij. Handen vol doos. Zij in avondje-uit kleuren. Enkele uren geleden werd een tapijt dat te groot is voor mijn nieuwe stek opgepikt door een vrolijke jongedame die het een nieuwe thuis wil geven. Zij reikte mij, een onbekende, spontaan de hand, Een oude gewoonte herstelde in dat moment. We zijn sociale beestjes en daar hebben rare tijden gelukkig niets aan veranderd.