RIP

Eergisteren nog zaten ze er samen. Hij dicht bij haar. Speels elkaar najagend. Soms ogenschijnlijk knuffelend. Samen bouwend aan een plekje om de volgende generatie op te voeden. Een koppeltje, duidelijk.

Gisteren kleefden er veren aan de asfalt en bloed. Een duif was een ernstig, zelfs dodelijk, verkeersslachtoffer geworden. Ergens in mijn achterhoofd flitste 'het zal toch niet de helft van het koppeltje zijn'.

Vandaag zit een duif eenzaam op een tak. Eenzaam op de grond, rondkijkend. De vogel lijkt te wachten, te verwachten, te hopen misschien. Maar de partner zal niet meer komen. RIP gevederde vriend...