Een pakje

In de inkomhal van het gebouw ligt een pakje. Een pakjesdienst leverde het af. Mijn naam staat er niet op. De naam van de onderbuur staat er niet op. De naam van de bovenbuur staat er niet op. En meer appartementen telt het gebouw niet. Ik kijk scherper... Huisnummer 4/201. Aha... ons gebouw is 4A... De duizendste vergissing van een pakjesdienst. Ik raap het pakje op en loop de straat in naar het juiste gebouw. Ik zoek tussen de 10-tal bellen de juiste en bel aan. Het afsluithek dat naar de betonnen buitentrap leidt springt open. Geen idee waar de bestemmeling woont en het buur-gebouw is een doolhof. Dus bel ik opnieuw. En opnieuw spring het hek open. Bij de derde poging verschijnt, 3 hoog, een dame op de betonnen trap. Why do you keep ringing? roep ze naar beneden. Ik leg het uit in mijn beste Engels. Ze loopt naar beneden en dankt mij uitvoerig. Ze scheurt het pakje open en daar verschijnen 2 roze (!) ijsschaatsen met opvallend kleine schoen. Onwillekeurig kijk ik naar de voeten die terug de trap oplopen. Ja het zal wel passen. Nu nog wachten op ijs....