Een meerkoet

Een kleine, zwarte watervogel met een opvallende witte bek, een stukje doorlopend, als was het een neus. Ik zie ze vaak in het water, enkele meter lager dan het voetpad. Heel occasioneel zitten ze op een staketsel. Ze zijn luidruchtig. Soms agressief zelfs, naar andere watervogels toe. En hun jongen geven een heel luide opvallende tjip-klik... Maar vandaag zag de meerkoet er verloren uit. Daar op het voetpad. Vlak bij de Tweebruggenstraat. Fietsen die voorbij raasden. Gehaaste voetgangers... en hij de meerkoet. Onhandig rondstappend op zijn voor water uitgeruste pootjes. Stil zelfs. Geen geluid. Helpen kon ik niet. Telkens ik dichterbij kwam leek het diertje de straat op te willen rennen. Tot plots een luide meerkoet-gil. Van beneden. Uit de rivier. En hij? Hij keek op draaide zijn kop. En floepte met een onbesuisde hink-stap-sprong tussen de brugpijlers zijn geliefde tegemoet....