Een duif

Ze worden wel eens de vliegende ratten genoemd. Ze zijn met veel in de stad en zo nu en dan wordt er wel eens ééntje doodgereden. Duiven. Zoals de meeste mensen let ik, als stadsbewoner, daar meestal niet op. Tot een paar maanden geleden. Aan het appartement van mijn moeder leefde een koppel duiven. En plots was er één dood. Het vrouwtje. Platgereden. En toen zag ik dat het mannetje dagenlang langs de kant van de weg bleef zitten. Alsof hij wachtte. Daarna zat hij daar ineengedoken. Alsof hij treurde. Nog een poosje later verdween hij. Vandaag zag ik hem terug. Met een andere vrouwtjesduif. Het was avond en ze zaten samen op een tak. Als een echt koppel. Ze leken te knuffelen. Zij ging slapen en hij reinigde nog even zijn pluimen. Dan trok hij wat takjes naar boven, alsof hij hen wou afschermen, beschermen. En nu slapen ze samen op die tak. Vliegende ratten? Neen, nooit zal ik nog zo naar de stadsduif kijken....