De zinloosheid van het leven

Ontiegelijke kleine mieren zijn we, rondkruipend op een vuil bolletje. Niets van wat we doen heeft universeel nut en we slagen er zelfs niet in elkaar niet den duvel aan te doen. Efficiënt zijn we niet. De snelste ook al niet. En wat we realiseren kunnen we niet meenemen. Het leven is dan ook totaal zinloos.

Ik genoot net van een muziekstuk. Geschreven door een levend wezen. Gespeeld door een ander levend wezen... En morgen ga ik me misschien vergapen aan kunst in een museum. Ik kan genieten. En ik schrijf... en als u dit leest bent u tot hier gesurft en neemt u de tijd dit te lezen. Is het leven dan zinloos?

Universeel gezien waarschijnlijk wel. Maar in het hier en nu? Neen, in het hier en nu heeft het leven zin. We kunnen genieten en anderen een goed gevoel geven. We kunnen creëren en verbaasd staan bij de creaties van anderen. En we hoeven elkaar den duvel niet aan te doen. We kunnen er ook zijn voor elkaar, geven om elkaar. Wereldwijd. Want de wereld is al zo klein dat het in zijn geheel amper een 'hier' is.

Het leven in het hier en nu is zinvol. Maar de enige zekerheid is de dood. Niemand overleefde ooit het leven. Laat ons dus voluit leven... Hier en nu met zijn allen! Laat ons niet nog eens maanden, jaren misschien enkel 'overleven' in de hoop op toekomstig leven. Om dan vast te stellen dat we het 'overleven' niet overleven. Leven is zinvol maar kort. Leef nu!