Auwch!

Voetpaden in Gent. Je kan er een boek over schrijven. En vandaag werd ik hardhandig met die saga geconfronteerd.. Op weg naar het GUM  en plots kantelt een voetpadtegel weg onder mijn voet. Een fractie van een seconde lig ik languit op het voetpad. Even bekomen en ik voel meteen pijn in mijn linker pols. Opduwen met die  arm lukt niet. Mijn rechter hand bloedt en mijn linker knie is geschroefd. Ik kruip recht en geraak aan het museum. Eerste zorgen aan het onthaal. Een pleister op mijn hand en iets waar coldpack op staat, maar amper koel is voor mijn pols. de groep is er al en ik verbijt de pijn en geef mijn atelier. 's Middags is de pijn alleen maar erger en kan ik mijn pols, hand, arm amper bewegen. In overleg met een dokter die ook gidst besluit ik een dag te wachten om naar de dokter te gaan. Waarschijnlijk is er geen breuk, maar een verstuiking. In de lunchpauze vul ik met een zorgzame baliebediende toch al verzekeringsdocumenten in. En daar is de volgende groep al. Aan het eind van de dag is de pijn zo erg dat ik langsloop bij een plaatselijke huisarts met open spreekuur. Ook hij denkt niet dat de pols gebroken is, maar enkel een foto kan zekerheid bieden. Ik besluit te wachten, want ik zie een paar uur op spoed niet zitten. Gelukkig kan ik bij mijn mama terecht die alle tweehands taakjes met liefde overneemt. Auwch... en merci aan zij die hielpen/helpen!