100

Ze zou 100 geworden zijn vandaag. De lieve dame. Vriendin van mijn mama. En, sinds de coronatijd ook een beetje de mijne. Ik babbelde graag met haar. Ging graag met haar een appeltaartje eten in de cafetaria van het zorgcentrum waar ze verbleef. Als het mocht. Anders zwaaien aan het raam of met de GSM contact en altijd aan het eind een stevige knuffel. Eigenlijk gaf ik haar maar één keer echt een knuffel. Die ene keer dat ik op bezoek mocht na corona en zij nog echt helder was. Alle andere knuffels voelden we wel, in ons hart. En toonden we dat ook. De laatste maanden van haar leven ging het zo goed niet. En contact werd moeilijk. En uiteindelijk gleed ze weg. Stil en weinig verlangend. Maar ze liet een gat achter. En lang vroeg ik mij af of ik meer zou hebben moeten langsgaan... Maar neen, het was goed zo... En vanavond. Vanavond hebben we geklonken op haar 100 ste. Dikke knuffel... Waar je ook bent, Jeannette!